درام زندگی
۱/۵/۱۳۹۴
عمیقا به فکر فرو رفته بود. چون می دانست این رفتارها باعث ایجاد نوعی بیزاری در مادام میشود پس سعی کرد کمی عادی تر و متناسب با اوضاع روحی او این کار را انجام دهد. مادام پنلیون در حال آرایش کردن با حالتی متکبرانه و افاده ای صورت خوش چند ترکیب خود را پاک کرد. چند لحظه به سرتاپای این شوهر بی لیاقت به زعم خودش نگاه کرد. بعد با لحنی خود پسندانه که کمی پرخاشگرانه به نظر می رسید شروع به غرولند کرد: همین تو؟ توی یک لا قبا؟ هه هه هه… از وقتی که من یادمه هیچ وقت نتونستی یک خونه درست و حسابی که در شان من باشه برام بسازی. الکی هم قسم نخور چون اصلا و ابدا باورم نمیشه. بعدشم تو فکر کردی من گول اون وقار مصنوعی و حالت خود نمات خوردم که زن توی ناشی شدم؟ نه! من تحت شرایط زندگی یک نواخت این جنگل بوده که تو رو قبول کردم. چون فکر می کردم می تونستی دست مایه ی خوبی برای دلخوشی و تفریح باشی. ولی حالا… حالا که ناخواسته حامله شدم از خودم، از توُ… و از همه متنفرم. می فهمی؟ متنفر. موسیو پنلیون با دست پاچه گی سعی کرد اوضاع ناجوری که پیش آمده بود را جمع و جور کند. ولی پرخاشگری مادام باعث متشنج تر شدن اوضاع شد. دست آخر درگیری لفظی آنها تبدیل به کتک کاری شد. مادام پنلیون که بسیار تحقیر شده و کتک خورده بود اشک ریزان دست به آلت قتاله ی خود برد. چون تحت شرایط کنونی طبیعت ماده گی او حکم به انجام چنین کار ی می داد. و سیگنال های ذهن متشنجش این تصمیمات ناخواسته ی عصبی را بیشتر می کرد. مادام پنلیون از خود بی خود شده شوهر بی نوای خود را در آغوش کشید و با احساساتی تشنجی که ناشی از پارانویای دوره ی حامله گی بود او را فجیعانه به قتل رساند. همه این ها فقط چند لحظه طول کشید. فقط چند لحظه! لحظه ای خرخر گلو به همراه بوسه های آتشین و دیوانه وار و و لحظه ای بعد… مرگ. همان شب درد زه مادام شدت پیدا کرد. طوری که احساس می کرد دارد منفجر می شود. و شروع کرد به داد و آه و ناله به راه انداختن. ولی به دلیل آنکه ذاتا مغرور متکبر و از خود راضی بود هیچ کمکی نمی خواست. نیم ساعت بعد وقتی دردش کمی کاهش یافت تازه متوجه شد کسی به او توجه ای نمی کند. پس سعی کرد مثل همیشه بی تفاوت باشد و با قصابی کردن شوهر بیچاره اش خود را سرگرم کند. نزدیکی های صبح وقتی متوجه شد که دیگر کارد به استخوان جنازهء شوهر بیچاره اش رسیده و چیزی از آن باقی نمانده رهایش کرد. او خوب می دانست که اگر تا دم صبح تحمل کند حتما خواهد زایید. وقتی آسمان رو به روشنایی نهاد مادام پنلیون با درد و فشار در حال به دنیا آوردن بچه های خود بود. سه نوزاد پوست روشن صورتی رنگ در لایه هایی لزج و چسب ناک که مانند پیله ی پروانه به دورشان پیچیده شده بود به پایین افتادند. در حین افتادن مایعی لزج و چسب ناک مانند کش از همه جا آویزان بود. از میان این همه لزجی فقط یک نوزاد بیرون آمد. دو تای دیگر مرده به دنیا آمدند. مادام پنلیون که حالا راحت شده بود بی تفاوت شانه بالا انداخت. وقتی اندام. منقبض شده اش باز شدند لبخندی موذیانه لب های سرخش را از هم گشود. بعد مشغول تمیز کردن آثار زایمان از روی بدن خود شد. وقتی کارش به پایان رسید با نگاهی سرد و عاری از احساس نوزاد بی دفاع خود را بر انداز کرد. حالا آفتاب بّرنده به نیمی از جنگل پهناور روشنی ظریف و با نشاطی بخشیده بود که در نیمه های آن به صورت تصویری بی بدیل یک نقاشی به نظر می رسید. مادام پنلیون با چند حرکت زننده و تیک دار چروکی به پوست بشاش خود داد و بعد آرام آرام از آنجا دور شد. کودک سر راهی مادام که یتیم به دنیا آمده بود به ناچار خواهر و برادر مرده ی خود را ترک کرد و………………………..
